Η Οδύνη Μου - My Anguish

Η οδύνη μου έχει χρώμα,

γαλάζιο με ρίγες γκρί.
Σαν τη πιτζάμα που έραψα
νωρίς το πρωί με ύφασμα
απο σύννεφα ατόφια, 

πλυμένα απο γάλα μαστικό, 
με καθρεφτισμένες 

τις υποψίες ,να επιπλέουν
σαν νεοσσοί νεκρών πουλιών

στην αλπική λίμνη.

Η οδύνη μου έχει μνήμη,
πάντα με επισκέπτεται
εν τη ρύμη του χρόνου

σαν τακτική αρμένικη βίζιτα,
αρμενίζοντας μεσωκέανα
γνώσεις και απογνώσεις.

Η οδύνη μου ειναι αναχώρηση.
Οχι αποχώρηση, ούτε υποχώρηση.
Κάθε που λύνεται ο κάβος
και ξεχύνονται τα πλοία,
δένουν οι θύμησες βουνά.

Η οδύνη μου είναι ταξίδι παρθενικό.

Δεν ξέρω άλλο αν με ξέρω.
Χαμένος στην ομίχλη
στη μέση του δρόμου
παρατηρώ και παραληρώ.
Τα παιδικά τα χρόνια μου,
τώρα πια μοιάζουν με χιόνια.
Λευκά και όμορφα και αγνά. 

Ποιός είπε οτι είναι παγωμένα;
Μα κρύα είναι τα ρυτιδιασμένα χέρια,
κρύα και τα παράρριζα
των ανθρώπων δέντρων
με το πηγμένο αίμα.

Η οδύνη μου είναι ωραία, 

σαν ετοιμόγεννη αχτίδα του πρωινού

ποθητή σαν τη γλαυκή δίνη 

των περιπτύξεων του νερού.

Η οδύνη μου ειναι πάντα το παν

σαν τη στιγμαία πεταλούδα
στο ακρώμιο της ουτοπίας.

Η οδύνη μου ειναι ανυπόφορη.
Κάθε μέρα που περνά
μου κρυφοφανερώνει
πως θέλει να γενεί ωδίνη.
Έτσι για να εξιλεωθεί
εν τέλει, μέσω αυτής, 
ολόκληρο το σύμπαν.


....................


My anguish has colour
blue with grey stripes.
Like the pyjamas I sewed
early in the morning 
with fabric of solid clouds
washed by breast milk,
with mirrored suspicions floating 
like nestlings of dead birds
on the alpine lake.

My anguish has memory,
it always comes to find me
in the momentum of time
like a regular Armenian visit,
sailing on the midst of the ocean 
with knowledge and despair.

My anguish is departure.
No withdrawal or retreat.
Every time the head rope is untied
memories bind mountains.

Μy anguish is maiden voyage.
I don't know if I still know myself.
Completely lost in the mist
in the middle of the road
I keep watching and raving.
My childhood years now 
they look like snow; 
white ,beautiful and pure.
Who said it was frozen?
Cold are the wrinkled hands,
cold are the radicels of the tree men
with clotted blood.

My anguish is great,
like a heavily pregnant 
morning glimmer,
lustful like the glaucous vortex
of the embracing water.

My anguish is always my everything
like the instant butterfly
on the acromion of utopia.

My anguish is unbearable.
Every passing day,
it secretly reveals to me  
that wants to become travail.
So as to be expiated
finally, through itself,
the entire universe.




Panagiotis Xourafas