Bras De Fer

 

Και να που σκάλισες
στου ουρανού την πέτρα
το πρόσωπο του φεγγαριού
σε μια βαρκούλα μεσοπέλαγα.
Τεσσερα μίλια ήσουν πάντα
μην το ξεχνάς
ανοιχτά της Κέρκυρας.
Πανε μερες τωρα που διεξαγεται
Ενα ιδιότυπο μπρα ντε φερ
με διαιτητή τη σιωπή.
Μια μάχη στούς τέσσερις τοίχους
όπου οι σκεψεις σκαβουν
λαγούμια να φυλαχτουν
απ τα διασταυρούμενα πουλιά.
Εις ματην όμως. Τα ραμφη τους 
διαπερνουν στην δήωση της νύχτας
του μυαλού τις έλικες.
Κι απομένει ο πόνος αυτός
του λιωμένου κεριού
πανω στο μαρμαρένιο φιλί,
κι απομένει το χαμένο μέταλλο
απο το κάτισχνο βλέμμα
που για μια στιγμή ψάχνει αέρα
να οξειδώσει τη ψυχή του, σαν τον αιχμάλωτο
που ικετεύει να μην αποχωριστεί τις αλυσίδες του.
Κι έπειτα, σαν ερθει η ώρα του λόγου
σκύβουν τα φωνήεντα να χωρέσουν στις λέξεις.



.........................



And so you carved
on the rock of the sky
the face of the moon
in a small boat 
in the middle of the sea.
You were always four miles
don't you ever forget, 
off the coast of Corfu.
For some days now
a strange bras de fer is taking place
with silence as a referee.
A battle among four walls
where thoughts dig burrows
to protect from cross birds.
But in vain. Their beaks 
break through brain gyrus
in the ravage of the night.
And so remains this pain
of melted wax
over the marble kiss,
and so remains the buried metal
from the gaunt look,
which for a moment seeks for air
to oxidate its soul, like a prisoner
who begs not to be freed from his chains.
And then, when the time of speech comes
vowels kneel down to fit inside words.




Panagiotis Xourafas