Η Λύπη Που Λείπει - Sadness Missing

                         
                       Ι

Λίγο πριν, ενα κεφάλι
περιστεριού στο κράσπεδο
ευθυγραμμίζεται σαν νήμα
με την οφειλή που πληρώνει
με ένα βασιλικό στο χέρι.
Έρωτας άνευ όρων.

                      II

Σε κοιτάζω πάντα αγάπη
όπως την πρώτη φορά:
Οι γραμμές του μετώπου σου
ειναι οι μάχες που ακόμα δεν έδωσα' 

στα μετόπισθεν κάθετα όνειρα 

επιχρωματίζουν τις φυλακές μας. 

Αναχωρώ. Σε συντεταγμένων θαλασσών
τα αχαρτογράφητα νησιά ερίζω, αναζητώ-
ντας το ελεύθερο υποπολλαπλάσιο.

                    III

Ετσι ήθελε η καρδιά.
Φανερά να χωριζόμαστε,
μυστικά να σμίγουμε
σε ιδιόκτητα κελιά
απο νερό και άργιλο,
με μια πρωτόλεια κραυγή.

                     IV

Γυμνοί υπό το σεληνόφως
αποκρυπτογραφούμε
ένα καινούργιο σύμπαν.
Αφού στο απόγειο του
κύματος είναι η λύπη
που λείπει, κι ακροβατεί
η φθορά ως συνειδητότητα,
που τελειώνει το τέλος
που αρχίζει η αρχή;




...........................





                    I

Shortly before, a head
of a dove on the wayside
is aligned like a thread
to the debt paying
with a basil in hand.
Unconditional love.


                   II

I look at you love always
like the first time:
The lines of your face
are the battles I have not yet fought' 
in the rear, vertical dreams
counterstain our prisons.
Ι depart. In uncharted islands 
of coordinated seas I dispute,
seeking for free submultiple.


                   III

So wanted the heart.
Separate clearly,
Mingle secretly
in private cells
made of water and clay,
with a cry of juvenilia.


                    IV

Naked in the moonlight
we decipher
a new universe. 
But if, on the peak of
the wave sadness is that
is missing, and waste 
acrobats as consciousness,
where does the end ends
and where the beginning starts? 




Panagiotis Xourafas