Ηλεκτρικό Ηλιοβασίλεμα - Electrical Sunset

κι εγώ που πίστεψα τα σύννεφα
ένα ηλιοβασίλεμα ηλεκτρισμένο,
την κάθαρση της θλίψης τους
από ένα ανάλεκτο  πεπρωμένο 
τα χρώματα των ταμάτων τους
ιριδίζοντα ερωτήματα
σαν γυάλινα αμαρτήματα
στις ανάσες άγνωστης γέννας

τώρα είμαι ο ομφάλιος μίσχος
εγκαταλειμμένου φύλλου
στην πολιτεία των μυκήτων
σαν τον πρώτο τον άνθρωπο
που στην αμφιθυμία του τέλους
γύρεψε δειλά να αναπαυτεί
στην αορτή του λιθόδεντρου

κι εγώ που πίστεψα πως
εκεί που η σκιά του ανθρώπου
σφράγισε την μοίρα του φωτός
το φως πια ανθίζει εντός του,
παραμένω ακομα ο ίδιος φόβος
σκοτεινός κι αστίλβωτος
που γλύφει τις γλυφές σκέψεις
πριν τις λαξέψει στη σκιά
σε λέξεις, το ύστερον πρότερον
του μεταλόγου



...........................




and I, convinced by the clouds
in an electrifying sunset,
the lustration of their grief
of an outstanding destiny 
the colors of their offerings
iridescent questions
like glassy sins
in breaths of unknown birth

I am now the umbilical stalk
of an abandoned leaf
in a fungal state
like the first man whereas
in the ambivalence of the end
seeked shyly to get rest
down the aorta of the stone tree

and I, convinced that
whenever the shadow of man
sealed the fate of light
light longer blooms inside him,
still I remain the same fear
dark and unvarnished
sculpting the saltish thoughts
before they are chiseled in the shade
into words, the hysteron proteron
of metalogos




Panagiotis Xourafas