Φυσαλίδα

 








απ' του καθρέφτη
την πανσέληνο
τα μάτια διαπερνουν
λόγχες από ασήμι,
στον διάπλου της νύχτας
κατακρημνίζοντας
σώμα και ψυχή
σε βάθη αφώτηγα
θυμάμαι

ξεγεννητούρια
σε θεριά κι οδύνες
γυμνές σκιές
από λυχνίες παλιές
σε καλαμοκατασκευές
δονήσεις αρχέγονες
κεχριμπαρένιες
εδώ κατοικεί ο δαίμονας
κι ο άγγελος, από καιρό
ανεπάγγελτος

σκουριά πορτοκαλιού
σε πέταλα γιασεμιών
ένα επίχρισμα ορμής
σιωπή από σύννεφα
καθηλωμένα στο μαβί,
στα διάκενα του θανάτου
δραπετεύει απόψε
η πραγματική μου ζωή
σαν φυσαλίδα λάβας


.................

Through the full moon
of the mirror
eyes get pierced
from spears of silver,
precipitating body and soul
in the passage of the night
at unlighted depths
I remember

giving birth
to beasts and afflictions
naked shadows
from old tales
in cane constructions
vibrations
primordial and amber,
the demon resides here
and the angel is long enough
without a profession

orange rust
in jasmine petals
an impetus coating,
a silence of clouds
riveted in purple,
through the interspaces
of death, my real life
is escaping tonight
like a lava bubble




Panagiotis Xourafas